W kwietniu napisałem artykuł „Suche oczy Jarosława Kaczyńskiego”. Zostałem za niego nieźle obsztorcowany. A to za to że nie rozumiem traumy po stracie bliskiej osoby, a w szczególności brata, a to że rozpacz może przybierać różne postacie, a także za to że taka a nie inna postawa Jarosława Kaczyńskiego może wynikać z jego charakteru. Ciekawych odsyłam do swojego tekstu (jest jeszcze dostępny).
Nie zamierzam się teraz spierać i pisać kto miał rację, ale nie mogę sobie odmówić pewnej dozy satysfakcji. Otóż chciałem podkreślić, że w obliczu wydarzeń ostatnich miesięcy i specyficznej „aktywności” Jarosława Kaczyńskiego chyba jednak mogę powiedzieć, że pisząc to i owo miałem wtedy dość dużo racji. A już na pewno gdy pisałem, że s.p. Lech ginąc w pewnym sensie „zawiódł” Jarosława i zostawił go samego ze swoimi planami politycznymi, pozbawiając tym samym jednego z naprawdę zaufanych wykonawców.
Tak naprawdę to miałem się tym już w ogóle nie zajmować, ...
cały tekst i komentarze 
|
